ANGIE DOES BOSNIA ( 9. deo )

U oktobru 2011. godine, za vreme NATO agresije na Libiju, Đavolina u sklopu medijske kampanje promovisanja svrgavanja Americi neposlušnih arapskih lidera, poetski nazvanog „arapsko proleće“, odlazi u Misratu, sedište pacova (u zapadnim medijima poznatih kao pobunjenici), kako bi im pužila moralnu podršku u borbi protiv Gadafija.

 - I have come to Libya for a variety of reasons, to see a country in transition at every level and to witness efforts to fully realise the promise of the Arab Spring. What is happening is extraordinary. It is a people fighting for their country and because they change things. I am also here on behalf of the Libyan people to show solidarity. I believe in this revolution, and I help them prepare for the future of their country.

 

Tom prilikom posećuje i njihove ranjenike kojima upućuje reči utehe i ohrabrenja objašnjavajući im da su takve žrtve neophodne da bi se libijski narod izborio za privilegiju da uživa u blagodetima zapadne demokratije.

 

 

 

Ali nije zaboravila ni libijske izbeglice koje su spas od rata potražile na Malti, gde su od strane tamošnjih imigracionih vlasti zatvorene u jednu napuštenu kasarnu.
 

Odmah posle Libije Đavolina daje svoj dragoceni doprinos i u kampanji organizacije Invisible Children - Kony 2012, pridružujući se odabranoj grupi slavnih ličnosti iz političkog, filmskog i muzičkog sveta SAD među kojima su i takve moralne gromade kao što su Buš, Klinton, Kondoliza Rajs, Bil Gejts i takvi ugledni umetnici kao što su Riana, Lady Gaga, Džastin Biber  i specijalni gost iz Evrope - a ko bi drugi nego Bono.
 

 

Njihov zadatak je da svetskoj javnosti, a pre svega mladim Amerikancima, ukažu na neophodnost slanja američkih vojnika u Ugandu kako bi se pronašao i priveo pravdi zloglasni afrički paramilitarni komandant Džozef Koni koji, na zgražavanje ove divne grupe američkih humanitaraca, u svoje jedinice prisilno regrutuje decu.

 

 

Naravno da lov na jednog lokalnog afričkog poglavicu, koji je još 2006. napustio Ugandu, nije mogao biti pravi razlog za instaliranje američkih trupa u ovoj zemlji, već obezbeđivanje bogatih izvora nafte koja je tamo otkrivena pored jezera Albert 2009. godine zbog čega je Obama već uputio američke vojnike u ovu državu. Đavolina je, međutim, svoju ulogu borca za pravdu i mir u svetu igrala ubedljivo kao i do sada. U Njujorku, na proslavi međunarodnog Dana žena, izjavljuje: - I don't know anyone who doesn’t hate Joseph Kony'. He's the one we all want to see in jail, so I think it's great that more people are talking about it. He's an extraordinarily horrible human being who, you know … his time has come and it's lovely to see that young people are raising up as well.

I dok su u svim zapadnim medijima orkestrirano hvalili humanost Žolijeve i njenih džet set kolega hajkača zato što su se pridružili još jednom lovu na najveće svetske zlikovce organizovanom od strane Đavolininih šefova, Aleksa Džons je ponovo bio jedini dovoljno blesav i bezobrazan da stvari nazove pravim imenom – da objasni kako je i zašto, posle Bin Ladena i Mladića, i jedan afrički komandant dospeo na crnu listu najvećih monstruma sveta, kao i da kaže ko su u stvari pravi ratni zločinci koje treba privesti pravdi. Sve ovo su na duhovit način prikazali autori internet televizije NMA u animiranom filmu u kojem ćete videti Đavolinu kako predvodi Nevidljivu decu u akciji protiv zlog Konija i njegovih terorista i kako ga pobeđuje uz pomoć svog tajnog oružja na kojem bi joj pozavideli i najslavniji super heroji iz stripova.    

U nastavku performansa zvanog KONY 2012 Đavolina odlazi u Hag da prisustvuje izricanju presude Međunarodnog krivičnog suda (specijalizovanog za suđenja afričkim crncima) još jednom afričkom paramilitarnom lideru, Tomasu Lubangu iz Konga koji je osuđen zbog prisilnog mobilisanja dece u svoju jedinicu. Ali kako je moguće da jedan takav beskompromisni humanitarac i borac za zaštitu svih ugroženih žena i dece sveta kao što je Sveta Anđelina, ni reč nije progovorila o tome da su paramilitarne jedinice u Kongu (jednoj od afričkih zemalja sa najvećim prirodnim bogatstvima), kao i u svim ostalim državama Crnog kontinenta, osnovane i finansirane upravo od strane vlada SAD, Velike Britanije, Francuske i ostalih zapadnih neokolonijalnih država da bi svojim korporacijama omogućile kontrolu nad afričkim prirodnim resursima i njihovu nesmetanu eksploataciju, i da su takve jedinice poznate po najgorim zločinima prema civilnom stanovništvu (genocidu, silovanjima i ritualnom odsecanju genitalija ženama, pa čak i kanibalizmu).
 

Po povratku iz Haga Đavolina je svratila i do Ekvadora kako bi prolila par krokodilskih suza nad izbeglicama iz Kolumbije, žrtvama brutalnog rata koji u toj zemlji pod izgovorom borbe protiv narko kartela, a uz milijarde dolara vojne i finansijske pomoći SAD, već dvadeset godina vodi glavni američki saveznik u latinskoj Americi -   kolumbijski režim zajedno sa desničarskim eskadronima smrti protiv svojih političkih protivnika, radničkih sindikata i levičarskih gerilaca. Rezultat takozvanog zajedničkog rata protiv droge kolumbijske i američke vlade su stotine hiljada mrtvih i oko 2 miliona raseljenih Kolumbijaca, ali i osigurani naftovodi u vlasništvu angloameričkih naftnih kompanija i američke vojne baze, povećanje prometa, proizvodnje i prihoda od kolumbijske droge i stabilno snabdevanje tržišta SAD kokainom.

Posle uspešno sprovedene afričke kampanje i službenog puta u Latinsku Ameriku, Đavolina se vraća svom glavnom zadatku - izigravanju crne visibabe u arapskom proleću koje prema planu njenih šefova iz Njujorka i Vašingtona sada treba da nastupi u Siriji i zameni zimu kojom ju je okovao „zločinački režim predsednika Asada“.

 

Ona zato izražava svoju zabrinutost zbog stradanja civila koje teroriše zli diktator kao i zgražavanje nad vetom Rusije i Kine koje su tako sprečile da sirijski narod od USA i NATO dobije svoju porciju humanitarnog bombardovanja i vladu koju će im Amerika demokratski postaviti kao i ostali narodi širom sveta koji su imali tu sreću i zadovoljstvo:

 - I think Syria has gotten to a point, sadly, where some form of, certainly, where some sort of intervention is absolutely necessary. It’s so disheartening, it’s so sad, it’s so upsetting, it’s so horrible, what’s happening…at this time we just must stop the civilians being slaughtered…when you see that sort of mass violence and murder on the streets we must do something. And I know that the countries in the region are pushing as well, so I feel that this is a good global effort, but then there are these countries that are choosing not to intervene and I don’t feel, I feel very strongly that the use of a veto when you have financial interests in a country should be questioned, and the use of a veto against a humanitarian intervention should be questioned.

Naravno, Đavolina je prećutala da su najveći broj tih zločina nad civilnim stanovništvom  koje zapadni mediji po direktivi pripisuju Asadu (od kojih je najpoznatiji i najaktuelniji masakr civila nervnim gasom u predgrađu Damaska) počinile bande islamskih fundamentalista koje finansira i obučava vlada njene države zajedno sa svojim arapskim saveznicima kao što je Saudijska Arabija. 

Đavolina potom leti u Tursku, ali naravno ne da bi posetila Kurde i kod tamošnjih vlasti se založila za njihovu zaštitu, već da bi pružila podršku izbeglicama iz Sirije koje su tu pobegle pred genocidnim Asadom pronašavši utočište u oazi tolerancije i poštovanja ljudskih prava kakva je turska država.

 

Za razliku od većine njenih ranijih kvazihumanitarnih misija u kojima je naknadno opravdavala vojne intrevencije svojih mentora i poput lešinara se pojavljivala na ratnim poprištima da se slika pored žrtava u šta se najbolje uklopio INLBH, njene aktuelne političko-propagandne kampanje usmerene su na prizivanje vojnih akcija protiv  određenih država i ukazivanje na njihovu neophodnost

(- Delujmo na vreme u Siriji da se ne bi ponovila Bosna). Zbog ovoga su je pojedini antiratni aktivisti i nezavisni novinari  nazivali crnom vranom koja predskazuje zlo i nesreću, dok bismo je mi pre uporedili sa Belom ženom, utvarom koja se pojavljuje na mestima na kojima će nastupiti smrt.

Zato i nije čudo što Đavolina nije često, a ni rado viđen gost u državama slobodnog sveta i što o većini tih turističkih destinacija može samo da sanja.

Ali i pored velikog entuzijazma i njene naizgled nepresušne energije koju je ispoljavala u svojim misijama, Đavolina bi to teško izdržala da nije za sve to vreme imala snažan oslonac i bezrezervnu podršku u svojoj jačoj polovini.
 

Iako su i mediji i javnost bili ubeđeni da će se i ova Đavolinina ljubav završiti na isti način kao i sve prethodne, i da je to samo pitanje vremena, ona i Bred su ih demantovali svojom dugogodišnjom i stabilnom vezom bez ikakvih afera i skandala. Ispostavilo se da su njih dvoje savršen par koji se idealno razume i nadopunjuje i da su se u svemu pronašli, pa dele čak i iste strasti kao što je, na primer, strast prema oružju. Đavolina je, kao što znamo, još u ranoj mladosti počela kao kolekcionar hladnog oružja, da bi u zrelim godinama prešla i na vatreno započevši sa ovim hobijem u vreme snimanja Tomb Raidera, kada je otkupila puške i pištolje koji su korišćeni u ovom filmu.

 

A kakvu i koliko vrednu kolekciju naoružanja ona poseduje u svojoj kući, najbolje zna njen Bred jer je i sam pasionirani kolekcionar oružja uz koje je, kako je nedavno ispričao engleskom magazinu Live, odrastao: - Amerika je nastala na oružju, to je u našoj DNK.
 Zar je onda čudno što je svoju dragu za veridbu darivao 250000 $ vrednom streljanom, koju je izgradio na njihovom porodičnom imanju. A kako je njihova bliska prijateljica izjavila medijima da je za Đavolinu pucanje omiljena razonoda i snažan afrodizijak, onda možemo da pretpostavimo koliko je bila oduševljena ovim poklonom svog verenika. Ovu svoju pasiju brižni roditelji su preneli i na svoju decu kako bi ih još u najmlađim danima usmerili na pravi put svesni da sa vaspitanjem morate početi od najranijeg detinjstva ako želite da vam deca izrastu u odgovorne i plemenite ljude. 
 

Zbog snažnog tempa i intenziteta njenog ratnohučkaškog propagandnog rada zavijenog u oblandu humanitarnih i mirovnih misija, Đavolina je gotovo zapostavila svoju filmsku karijeru. Iako su joj i dalje nuđene role po njenom ukusu (kao što je bila ona u Wanted gde je po ko zna koji put bila plaćeni ubica, ili pak brižna majka koja je ceo život posvetila potrazi za nestalim detetom u filmu Changeling Klinta Istvuda, a koju mu je izgleda lično naručila), ona u zadnje dve godine nije ostvarila nijednu filmsku ulogu što je netipično za holivudsku zvezdu njenog ranga.
 

 

Ali njoj to nimalo ne smeta, naprotiv - ona mnogo više uživa u svojoj novoj roli koju mogu da dobiju samo oni koji su odabrani na najstrožem kastingu najelitnijeg i najizbirljivijeg žirija na svetu - u roli pr-a vladajuće elite i promoterke njihovih imperijalističkih ratova. To je uloga koju Đavolina igra sa mnogo više entuzijazma i posvećenosti i mnogo ubedljivije nego svoje filmske uloge, što je poznajući nju i njenu prošlost sasvim logično. Uostalom, i sama je nedavno izjavila za Glas Amerike: 
- Glumački posao je zabavan, ali moja interesovanja su spoljnopolitičke teme. Tu je moje srce. 

U skladu sa ovim, završavamo ovu romansiranu biografiju najčuvenije svetske chexploatatorke izvodom iz filmske kritike Rodžera Iberta za film Playing God u kojem je Đavolina igrala mafijašku ljubavnicu:
- Angelina Jolie finds a certain warmth in a kind of role that is usually hard and aggressive; to be a criminal's girlfriend.

 

                            

                             THE END