ANGIE DOES BOSNIA ( 5. deo)

Pošto je kompletirala svoju ekipu, Đavolina u pratnji Breda Pite odlazi u Mađarsku gde u martu konačno otpočinje sa snimanjem svog rediteljskog prvenca ostavljajući medije i obožavaoce da s nestrpljenjem očekuju da vide kakvo je ludilo ovaj put pripremila. Informacije i fotografije sa snimanja su retke, ali sve koje se pojave svedoče o Đavolininoj fanatičnoj predanosti ulozi reditelja kao i o izvanrednoj interakciji koju je na snimanju ostvarila sa svojim glumcima, a naročito sa dvoje glavnih.

 

U svim izjavama za medije Đavolina je puna hvale za Zanu i Gorana ističući da je između njih na snimanju proradila čudesna hemija zahvaljujući kojoj sa lakoćom realizuju svaku zajedničku scenu.

 

 

 

Savršena komunikacija i bezgranično poverenje koji su uspostavljeni između Zane i Gorana znatno su olakšali Đavolini posao na snimanju, jer je njen jedini rediteljski zadatak bio da kanališe eksplozivan talenat ovog maestralnog glumačkog para.

 

Goran i Zana su uzvratili komplimente Đavolini izjavljujući da je neverovatna energija  sa kojom se posvetila radu na ovom filmu, a pogotovu perfekcionizam na kojem insistira prilikom snimanja svake scene, naročito onih sa seksom i nasiljem.

 

I ostali glumci iz Beograda iz Sarajeva kojima su u filmu pripale brojne epizodne uloge pridružili su se Goranu i Zani u pohvalama Đavolini i celom njenom produkcionom timu. Iako su uloge koje su im dodeljene bile male, svi oni su isticali kako su kvalitetno i studiozno napisane i, što je za svakog umetnika najvažnije, inspirativne za najveća glumačka dostignuća.

 

Svi oni su, takođe, bili fascinirani statusom pravih filmskih zvezda sa kojim su tretirani na snimanju bez obzira na veličinu uloge i minutažu koju su dobili u filmu.

 

Sa druge strane, Anđelina je bila zadivljena ozbiljnošću i predanošću kojom su njeni epizodisti pristupili svojim glumačkim minijaturama, kao i sposobnošću svih svojih balkanskih glumaca da rediteljske ideje i zamisli koje je imala usvoje bez ikakvog objašnjenja i usmeravanja sa njene strane, da ih osete urođenim glumačkim instinktom, a potom ih verno prenesu pred kamerama.

 

 

 

 

Đavolina je bila prijatno iznenađena i njihovim znanjem engleskog jezika, a naročito izgovorom i akcentom što je bilo od velikog značaja, jer je film, osim na srpskom, sniman i na engleskom jeziku. A o tome koliko su u ovome bili uspešni glumci sa ovih prostora, dovoljno govori podatak da je većina gledalaca posle odgledanog filma bila ubeđena da su oni bili nadsinhronizovani od strane engleskih i američkih glumaca.

 

Ali osim vrhunske glume i profesionalizma, Anđelina je kao reditelj dobila od svojih balkanskih glumaca, naročito onih iz Federacije, još nešto, podjednako dragoceno. Ona je imala retku priliku da film o jednom ratu snima sa glumcima koji su i sami u njemu učestvovali ili ga preživeli. Zato je bez imalo sujete, kod reditelja toliko česte, bila spremna da sasluša i prihvati njihove sugestije kako bi što realnije prikazala ratne scene i što istinitije i ubedljivije predstavila stradanje muslimanskih civila u Sarajevu.

 

Đavolina nije zaboravila čak ni statiste iz regiona koji su angažovani na njenom filmu ističući da je zadivljujuće strpljenje i  disciplina koju su pokazali na snimanju.

 

 

Sami statisti bili su prezadovoljni profesionalnim odnosom produkcije filma prema njima, kao i visinom dnevnice koja je višestruko nadmašila iznose na koje su navikli u domaćoj kinematografiji.     
 

Celo snimanje proteklo je u opuštenoj i vedroj atmosferi čemu je najviše doprinela sama Đavolina koja je, iako zvezda svetskog kalibra, sa svojim balkanskim glumcima uspostavila prisan, prijateljski odnos. To je bilo posebno vidljivo u pauzama snimanja koje je ona provodila sa njima u neobaveznom ćaskanju o običnim, životnim stvarima, interesujući se i za njihove porodice. Osim toga, Đavolina je bila raspoložena i za šalu pokazujući u tim prilikama da odlično razume bosanski humor šaleći se u tom stilu sa nekima od njoj posebno dragih beogradskih glumaca.

 

 

Kada je njen rediteljski prvenac konačno završen, pokazalo se da Đavolina ni ovaj put nije izneverila očekivanja i razočarala one koji su od nje navikli samo na šok i skandal, jer U zemlji krvi i meda je bio upravo takav film – šokantno loš, zao, glup, morbidan, perverzan i lažan - i u svemu slika i prilika svog autora.

Sledeći svoje instinkte i ispunjavajući lične želje, Đavolina je u svom rediteljskom debiju objedinila elemente gotovo svih podžanrova eksploatacijskog filma pa je bilo vrlo teško odrediti koji od njih je bio najdominantniji. Zato ćemo se poslužiti širom žanrovskom definicijom  kojom bismo njen film opisali kao women in prison/rape and revenge/ torturе/war/soft porn/chetnix/ploitation.

Filmski kritičari zapadnih mainstream medija su žanrovski odredili ILBH kao „antiwar drama“, dok su ga nezavisni novinari i blogeri opisali kao „pretentious pseudointellectual tear jerking propaganda“.

U sledećem nastavku ćemo se pozabaviti prijemom Đavolininog filma kod kritike i publike u svetu, a posebno prikazom Srba u njemu.

 

SIMERIJANAC