The Expеndаbles (2010)

Režija: Sylvester Stallone

Scenario: Sylvester Stallone & Dave Callaham

Osamdesetih godina, u vreme dok su Rambo, Džon Matrix i Džon Meklejn, u punoj snazi spasavali Ameriku od belosvetskih zlikovaca neumoljivo tamaneći Ruse, Arape, neposlušne latinoameričke diktatore i zapadnoevropske teroriste, Srbi se nisu nalazili na listi prioriteta američke spoljne politike, pa se zato nisu ni našli na nišanu najpoznatijih filmskih akcionih heroja Sjedinjenih država.

Kada je, međutim, devedesetih godina Stejt department preko veze, bez kastinga, dodelio Srbima uloge glavnih negativaca i najvećih svetskih zlotvora i o tome obavestio holivudske producente, za sudar titana bilo je isuviše kasno jer su Stalone, Švarceneger i Vilis već bili zreli za penziju.

Sa Expendables Stalone to pokušava bar delimično da nadoknadi i to kroz, na ovim prostorima već čuveni monolog Mikija Rurka.

Njihovo spominjanje Srba u ovoj sceni u stvari je lamentiranje za tim što do filmske borbe sa njima zapravo nikada nije ni došlo. Jer znamo to iz sporta - jedino dovoljno snažan i inspirativan protivnik može jednog šampiona da natera da iz sebe izvuče maksimum. A na filmu je to još očiglednije - samo dovoljno zao i zajeban negativac učiniće da good guy izgleda još bolje i ubedljivije.

To što su baš Srbi zaslužni za jedno od najgorih i najtraumatičnijih iskustava najtvrđe i najopakije ekipe koja je ikada hodala filmskim platnom, za Srbe predstavlja svojevrsno priznanje.

A uz priznanje, to je i žal Slaja, kao najčuvenijeg igrača tima neranjivih i neuništivih američkih superheroja, što su Srbi umesto sa premijer ligašima poput njih, svoje filmske bitke morali da vode sa boranijom iz zonske lige kao što su Ričard Gir i Oven Vilson. Sa mekušcima koji bi u velikom derbiju, do koga nikad nije došlo niti će doći, mogli da budu samo skupljači lopti.